آتشی که نمى سوزاند “ابراهیم” را

و چاقویی که سر نمیبرد “اسماعیل” را

و دریایى که غرق نمی کند “موسى” را

کودکی که مادرش او را

به دست موجهاى “نیل” می سپارد

تا برسد به خانه ی تشنه به خونش

و دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند

سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد…

آیـا هـنـوز هـم نـیـامـوخـتـی ؟!

کـه اگـر هـمـه ی عـالـم

قـصـد ضـرر رسـانـدن بـه تـو را داشـتـه بـاشـنـد

و خـــدا نخـواهد “نــمــی تــوانــنــد”

پـس

به “تـدبـیـرش” اعتماد کن

به “حـکـمـتـش” دل بسپار

به او “تـوکـل” کن

و به سمت او “قــدمــی بـردار”

تا ده قـدم

آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: